Pod opieką znajduje się starsze małżeństwo – kobieta w wieku 93 lat i mężczyzna w wieku 92 lat.

Seniorka waży około 65 kg i ma 165 cm wzrostu. Jest osobą z ograniczoną mobilnością – na dłuższe dystanse korzysta z wózka inwalidzkiego, a w domu porusza się ostrożnie. Jej stan umysłowy jest dobry, zna osoby z otoczenia i orientuje się w czasie oraz miejscu. Ze względu na ryzyko upadków wymaga wsparcia przy przemieszczaniu się. Seniorka nie jest osobą inkontynentną, jednak profilaktycznie na noc zakłada wkładki lub pieluchomajtki. Otrzymuje morfinę w formie plastrów, co może czasami powodować lekkie momenty dezorientacji. Ogólnie jest w osłabionej kondycji fizycznej, co jest naturalne przy tym wieku.

Senior ma 80 kg wagi i 175 cm wzrostu. Jest osobą bardzo osłabioną. Mimo że jego mobilność jest znacznie ograniczona, jego stan psychiczny również pozostaje dobry – jest świadomy miejsca, czasu i osób. Cierpi na inkontynencję moczową – nosi pieluchomajtki oraz ma założony cewnik, który należy regularnie opróżniać. Dodatkowo ma poważne problemy ze wzrokiem – niemal całkowita ślepota spowodowana zwyrodnieniem plamki żółtej (AMD). On także otrzymuje plastry morfinowe i czasami bywa lekko zdezorientowany. Poza tym, jak u seniorki, występują typowe dolegliwości wieku starczego.
Ze względu na bycie praktycznie niewidomym może poruszać się po domu lub na zewnątrz z pomocą opiekuna – na przykład w celu wizyty w toalecie, w celu wyjścia na krótki spacer, zjedzenia wspólnie obiadu przy stole.

Obydwoje seniorzy wymagają pomocy przy – wstawaniu, sadzaniu, ubieraniu. Są częściowo w stanie współpracować przy tych czynnościach. Konieczna jest pomoc średniego poziomu.